Mezmurlar, bölüm 139
<< Önceki bölüm | Sonraki bölüm >> | Mezmurlar kitabı | Kutsal Kitap içeriği
1 Davut’tan. Mezmur.
2 Ya Rab, Beni araştırdın ve tanıdın.
3 Oturduğumu ve kalktığımı bilirsin; düşüncemi uzaktan anlarsın.
4 Yürüyüşümü ve yatışımı ölçersin; bütün yollarım Sana açıktır.
5 Dilimde söz yok ki — işte, ya Rab, sen onu büsbütün bilirsin.
6 Ardımdan ve önümden kuşattın ve elini üzerime koydun.
7 Bu bilgi benim için harikadır; yüksektir, ulaşamam.
8 Ruhundan nereye gideyim? Yüzünden nereye kaçayım?
9 Göğe çıksam — oradasın; Sheol’da yatak kursam — işte, oradasın.
10 Şafağın kanatlarını alsam ve denizin en uçlarına konsam —
11 Orada da elin bana kılavuzluk eder ve sağ elin beni tutar.
12 Dersem ki: Karanlık mutlaka beni örter ve çevremdeki ışık gece olsun —
13 Karanlık Senin için karanlık değildir; gece gündüz gibi parlar; karanlıkla aydınlık Senin için birdir.
14 Çünkü böbreklerimi Sen yaptın; annemin rahminde beni ördün.
15 Seni öveceğim, çünkü korkunç ve harika yaratıldım; işlerin harikadır — canım bunu iyi bilir.
16 Kemiklerim Senden gizlenmedi, gizlide yapılırken, yerin derinliklerinde dokunurken.
17 Henüz şekilsizimken gözlerin beni gördü; yazdığın kitapta günlerim yazıldı — onlardan biri henüz yokken.
18 Ey Tanrı, düşüncelerin bana ne kadar kıymetli; toplamları ne kadar büyüktür!
19 Saymaya kalksam, kumdan çokturlar; uyanınca da hâlâ Seninleyim.
20 Ah, kötüleri öldürsen, ey Tanrı; benden uzaklaşın, ey kan adamları!
21 Çünkü Seni hileyle anarlar; düşmanların Adını boş yere kullanır.
22 Ya Rab, Seni nefret edenlerden ben de nefret etmeyeyim mi? Sana karşı yükselenlerden tiksinmeyeyim mi?
23 Onlardan tam bir nefretle nefret ederim; onlar bana düşmandır.
24 Beni araştır, ey Tanrı, yüreğimi bil; beni sınayıp düşüncelerimi öğren.
25 Bende acı veren yol var mı, gör ve beni sonsuz yol üzerinde yürüt.
<< Önceki bölüm | Sonraki bölüm >> | Mezmurlar kitabı | Kutsal Kitap içeriği