Yaratılış, bölüm 50
<< Önceki bölüm | Yaratılış kitabı | Kutsal Kitap içeriği
1 Yusuf babasının yüzüne kapandı, onun için ağladı ve onu öptü.
2 Yusuf, hizmetkârları olan hekimlere babasını mumyalamalarını emretti; hekimler İsrail’i mumyaladılar.
3 Mumyalama için kırk gün tamamlandı—çünkü mumyalama bu kadar gün sürer; Mısırlılar onu yetmiş gün yas tuttular.
4 Yas günleri geçince Yusuf, Firavun’un saraylılarına dedi: “Gözünüzde lütuf bulduysam, Firavun’a şöyle deyin:
5 ‘Babam beni şöyle and içirerek bağladı: “İşte, ölüyorum; Kenan diyarında kendim için kazdığım mezara beni oraya göm.” Şimdi gidip babamı gömmek ve geri dönmek istiyorum.’” Yusuf’un sözleri Firavun’a aktarıldı.
6 Firavun dedi: “Git, babanı seni nasıl and içirdiyse öyle göm.”
7 Böylece Yusuf babasını gömmeye gitti. Onunla birlikte Firavun’un bütün görevlileri, evinin ileri gelenleri ve Mısır diyarının bütün ileri gelenleri de gittiler.
8 Yusuf’un evi halkının tümü, kardeşleri ve babasının evi de gitti; yalnız çocuklarını ve küçükbaşla büyükbaş sürülerini Gosen diyarında bıraktılar.
9 Onunla birlikte savaş arabaları ve atlılar da gitti; alay olağanüstü büyüktü.
10 Yarden’in yanındaki Goren-Ha’atad’a vardıklarında orada çok büyük ve çok şiddetli bir yas tuttular; Yusuf babası için yedi gün yas tuttu.
11 Diyarın sakinleri, Kenanlılar, Goren-Ha’atad’daki bu yası görünce, “Mısırlıların yasının büyüklüğü bu!” dediler. Bu yüzden oranın adı Yarden’in yanındaki “Mısırlıların Ağıtı” kondu.
12 Yakup’un oğulları ona buyurduğu gibi yaptılar.
13 Onu Kenan diyarına götürüp, Mamre’nin karşısında, İbrahim’in Hetli Efron’dan mülkiyet mezarlığı olarak tarlasıyla birlikte satın aldığı Makpela tarlasındaki mağaraya gömdüler.
14 Yusuf, babasını gömenlerin hepsiyle birlikte, kardeşleriyle kendisi Mısır’a döndü.
15 Yusuf’un kardeşleri, babalarının öldüğünü görünce, “Ya Yusuf bize kin besler ve ona yaptığımız bütün kötülüğün öcünü almak isterse?” dediler.
16 Yusuf’a şu haberi gönderdiler: “Baban ölümünden önce sana şunu vasiyet etti:
17 ‘Yusuf’a böyle deyin: Kardeşlerinin suçunu ve günahını bağışla; çünkü sana kötülük ettiler.’ Şimdi lütfen babanın Tanrısı’nın kullarının suçlarını bağışla.” Yusuf bu sözler söylenince ağladı.
18 Sonra kardeşlerinin kendileri gelip önünde yüzüstü yere kapandılar ve, “İşte, biz senin kullarınızız,” dediler.
19 Yusuf dedi: “Korkmayın; çünkü ben Tanrı’dan korkarım.
20 Siz bana kötülük tasarladınız, ama Tanrı bunu bugün olduğu gibi iyiliğe çevirdi: birçok canın yaşamını korumak için.
21 Bundan böyle korkmayın; ben sizi ve çocuklarınızı besleyeceğim.” Böylece onları teselli etti ve yüreklerine uygun sözler söyledi.
22 Yusuf Mısır’da, kendisi ve babasının evi halkı yaşadı; Yusuf’un ömrü yüz on yıl oldu.
23 Efrayim’in çocuklarını üçüncü kuşağa dek gördü; Manaşe’nin oğlu Makir’in oğulları da Yusuf’un dizlerinde doğdu.
24 Yusuf kardeşlerine söyledi: “Ben ölüyorum; ama Tanrı mutlaka sizi ziyaret edecek ve sizi bu diyardan, İbrahim’e, İshak’a ve Yakup’a ant içtiği ülkeye çıkaracak.”
25 Yusuf İsrailoğullarını ant içirdi: “Tanrı sizi mutlaka ziyaret edecek; o zaman kemiklerimi buradan götürün.”
26 Yusuf yüz on yaşında öldü; mumyalandı ve Mısır’da bir tabuta kondu.
<< Önceki bölüm | Yaratılış kitabı | Kutsal Kitap içeriği