Mezmurlar, bölüm 9
<< Önceki bölüm | Sonraki bölüm >> | Mezmurlar kitabı | Kutsal Kitap içeriği
1 Koro şefine. Lâben’in ölümü üzerine. Davut'un mezmuru.
2 Bütün yüreğimle Seni yücelteceğim, ya Rab; bütün harikalarını anlatacağım.
3 Sende sevineceğim ve coşacağım, En Yüce Olan’ın Adına ilahi söyleyeceğim.
4 Düşmanlarım geri döndükçe, tökezlerler ve Senin Yüzünden yok olurlar.
5 Çünkü Sen hakkımı ve davamı yürüttün, tahtına oturdun, Doğru Yargıç olarak.
6 Ulusları azarladın, kötüyü yok ettin, adlarını sonsuzluğa ve ebediyete kadar sildin.
7 Düşman — büsbütün yıkım oldu, ve şehirlerini kökünden söktün; onların anısı yok oldu.
8 Ama Rab sonsuza dek oturur; Yargı için tahtını hazırladı.
9 Ve dünyayı doğrulukla yargılayacak, kavimleri doğrulukla hükmedecek.
10 Ve Rab, ezilen için bir sığınaktır, sıkıntı zamanlarında bir kale.
11 Ve Seni tanıyanların hepsi Sende umut bulur, çünkü Seni arayanları Sen terk etmezsin, ya Rab.
12 Siyon’da oturan Rab’be ilahi söyleyin; O’nun işlerini halklar arasında duyurun.
13 Çünkü kanların intikamcısı onları hatırlar; ezilenlerin feryadını unutmaz.
14 Bana lütfet, ya Rab! Beni nefret edenlerden gelen sıkıntımı gör; kapı kapılarından Beni kaldır, Siyon’un kızının kapılarından.
15 Böylece ben, Beni kurtarışını bildiririm, Siyon’un kapılarında O’nda sevinirim.
16 Uluslar, yaptıkları çukurun içine düştüler; kurdukları ağ, ayaklarına gizlenmişti — kendi ayağı yakalandı.
17 Rab kendisini tanıttı; yargı yaptı; kötü ellerinin yapıtlarıyla bağlandı. Arasöz.
18 Kötüler Sheol’a döner, Tanrı’yı unutan bütün uluslar da.
19 Çünkü yoksul sonsuza dek unutulmayacak; mazlumların umudu sonsuza dek yok olmayacak.
20 Kalk, ya Rab! İnsan güçlenmesin; uluslar Senin Yüzünde yargılansın.
21 Onlara korku ver, ya Rab; uluslar, kendilerinin yalnızca insan olduklarını bilsinler. Arasöz.
<< Önceki bölüm | Sonraki bölüm >> | Mezmurlar kitabı | Kutsal Kitap içeriği